Η σπονδυλοδεσία είναι δημοφιλής μεταξύ των χειρουργών λόγω της ανυπαρξίας ουσιαστικά πειστικής εναλλακτικής λύσης στην περίπτωση της βαρείας εκφύλισης των δομών της ΣΣ, δεν παύει όμως να είναι μία προβληματική λύση που σχετίζεται με σημαντική μεταβολή της κινηματικής της ΣΣ, με απώτερο αποτέλεσμα την αρνητική επίδραση επί των γειτονικών επιπέδων της ΣΣ και την εκφύλιση και των γειτονικών επιπέδων. Με αυτόν τον τρόπο ο φαύλος κύκλος μπορεί να ανατροφοδοτηθεί επ’ αόριστον, με συνέπεια μία αρχική σπονδυλοδεσία ενός ή δύο επιπέδων να οδηγήσει σε αλλεπάλληλα χειρουργεία και στην επέκταση της σπονδυλοδεσίας (άρα δηλαδή της κατάργησης της κινητικότητος) σε εκτεταμένα τμήματα της ΣΣ. Επίσης, δε θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι αυτός ο φαύλος κύκλος των αλλεπάλληλων χειρουργείων σχετίζεται με αυτό που έχει ονομαστεί «Σύνδρομο αποτυχημένης επέμβασης στη Σπονδυλική Στήλη» ( Failed Back Surgery Syndrome-FBSS), δηλαδή το χρόνιο πόνο μετά από μία επέμβαση στη Σπονδυλική στήλη, ο οποίος είναι σημαντικά χειρότερος από τον χρόνιο πόνο που χαρακτηρίζει άλλα νοσήματα του μυο-σκελετικού, όπως η οστεοαρθρίτιδα, η ρευματοειδής αρθρίτιδα, η ινο-μυαλγία. Αξίζει να σημειωθεί ότι το FBSS χαρακτηρίζεται από συνεχώς επιδεινούμενη έκβαση των χειρουργείων και ικανοποίηση των ασθενών. Πιο αναλυτικά, η ικανοποίηση των ασθενών μετά από μία πρώτη χειρουργική επέμβαση στη ΣΣ μπορεί να ξεπεράσει και το 50%, αλλά στο δεύτερο το ποσοστό δε θα ξεπεράσει το 30%, στο τρίτο το 15% και στο τέταρτο μετα βίας το 5%. Για αυτό χρησιμοποιείται εναλλακτικά και ο όρος «μετεγχειρητικό σύνδρομο της σπονδυλικής στήλης» (post-surgery spine syndrome).

Από όλα όσα ήδη αναφέρθηκαν, είναι μάλλον προφανής και αναπόφευκτη η εξαγωγή του συμπεράσματος ότι οι θεραπευτικές μας προσεγγίσεις στην παθολογία της ΣΣ είναι αρκετά περιορισμένες και χαρακτηρίζονται από προβληματική μακροχρόνια (ενίοτε και βραχυχρόνια) αποτελεσματικότητα. Παράλληλα το κόστος των χειρουργικών επεμβάσεων είναι πολύ σημαντικό, ενώ οι επιπλοκές δεν είναι διόλου αμελητέες: πλην των πιθανών επανεπεμβάσεων όπως ήδη αναφέρθηκαν, οι νευρολογικές επιπλοκές είναι εξαιρετικά σημαντικές για την ποιότητα ζωής, αλλά και την παραγωγικότητα των ασθενών αυτών. Δεν προκαλεί λοιπόν εντύπωση το γεγονός ότι η Αναγεννητική Ιατρική σε συνδυασμό με την Βιο-ιατρική μηχανική/ιστομηχανική (bio-medical/tissue engineering) έχουν στρέψει το ενδιαφέρον τους στην παθολογία της ΣΣ. Η εστίαση της μεγάλης αυτής προσπάθειας έχει γίνει αφ’ ενός στη μελέτη των μηχανισμών γήρανσης αφ’ ετέρου στην ανεύρεση νέων εργαλείων θεραπευτικής αντιμετώπισης της διαδικασίας εκφύλισης του μεσοσπονδυλίου δίσκου, αλλά και των συνοδών προβλημάτων όπως η εκφύλιση των facets.

Η Αναγεννητική Ιατρική στην παθολογία της ΣΣ έχει ένα διττό στόχο: αφ’ ενός την προσπάθεια αναγέννησης των κρίσιμων δομών της ΣΣ (κυρίαρχα του μεσοσπονδύλιου δίσκου) αφ΄ ετέρου την ανακούφιση των συμπτωμάτων που προκύπτουν ως αποτέλεσμα του φαύλου κύκλου της εκφύλισης/γήρανσης. Η έρευνα και στις δύο περιπτώσεις έχει επικεντρωθεί στη χρήση αυξητικών παραγόντων και στη χρήση πληθυσμών «βλαστοκυττάρων» με ή χωρίς χρήση ικριώματος (scaffold, δηλαδή θεμέλιας ουσίας, η οποία εκτελεί χρέη σκελετού για την τρισδιάστατη αναγέννηση του δίσκου). Προφανώς η χρήση ικριώματος προσιδιάζει σε αρκετά προχωρημένες περιπτώσεις εκφύλισης του δίσκου, όπου μόνο η διακοπή/αντιστροφή του μηχανισμού γήρανσης/εκφύλισης δεν είναι αρκετή, αφού οι εμβιο-μηχανικές ιδιότητες του δίσκου έχουν ήδη κρίσιμα διαταραχθεί.